En op de website van johnzant.nl vond ik de volgende tekst:
Depressie - gelegitimeerd slachtofferschap: hoe een depressie wordt gecreëerd
Depressie: diagnostiek en behandeling
Een veelgehoorde opvatting over de diagnostiek en behandeling van depressie is, dat depressie vaak te laat wordt gediagnosticeerd, dat te laat wordt gestart met behandeling en dat er in veel gevallen sprake is van onderbehandeling.
Het tegenovergestelde kan echter ook beweerd worden, namelijk dat de diagnose depressie te snel en soms onterecht wordt gesteld en dat veel te vroeg met behandeling wordt gestart, waarbij het zelfregenererend vermogen van de cliënt wordt ondermijnd en dat er vaak sprake is van overbehandeling. De belangen van de farmaceutische industrie worden soms beter gediend dan die van de cliënt.
Twee noodzakelijke behandelfasen
Iedereen maakt in zijn leven vervelende dingen mee en velen beleven langdurige stressperioden, ingrijpende psychotraumata en verliezen dierbaren of belangrijke zaken zoals werk, inkomen, huis, etc. Sommige mensen zijn met veel strijd, doorzettingsvermogen en heftige emoties in staat deze ingrijpende gebeurtenissen het hoofd te bieden, vaak met vallen en opstaan. Andere mensen raken depressief; ze vallen en staan niet op.
Anti-depressieve therapie bestaat in feite uit twee noodzakelijke fasen:
De eerste fase wordt gekenmerkt door begrip en ondersteuning, waarbij de cliënt erkenning krijgt voor de doorstane stress, het geleden verlies en het doorgemaakte trauma, en wordt aangemoedigd alle bijbehorende emoties toe te laten in het kader van verwerking. Een andere vorm van ondersteuning is die met antidepressiva, die vaak het nadeel hebben dat ze emoties afvlakken waardoor het rouwproces stagneert.
De tweede fase is erop gericht de cliënt ertoe te bewegen ondanks de stress, het verlies en het trauma de draad van het leven weer op te pakken en te proberen iets van het leven te maken door nieuwe doelen en perspectieven te kiezen, en alle verantwoordelijkheden en taken die bij zijn levensrollen behoren, weer op te pakken.
Waar gaat het mis
Sommigen gaan die uitdaging aan en komen hun problemen te boven. Anderen blijven drijven in hun emotioneel moeras, dat als excuus fungeert om taken en verantwoordelijkheden te blijven afschuiven. Hun naasten blijven begrip tonen vanwege het doorstane leed en blijven steun geven door taken en verantwoordelijkheden over te nemen. Hiermee bevestigen zij de “patiëntrol”of “slachtofferrol” en wordt de depressie bekrachtigd. Goed bedoelde zorg en steun van de omgeving en ook van veel therapeuten en het langdurig blijven voorschrijven van antidepressiva maken dat de therapie in de eerste fase blijft steken en de depressie wordt bestendigd. Soms ontaardt het therapeut-cliëntcontact in een symbiotische relatie, waarbij de cliënt zich dankbaar toont voor het begrip en de steun van de therapeut en voor de legitimering van het feit dat hij niet weer alle taken en verantwoordelijkheden op zich hoeft te nemen, en waarbij de zo begripvolle therapeut van mening is dat hij zijn rol als `weldoener` moet blijven vervullen. Het slachtofferschap wordt gelegitimeerd: de cliënt blijft gefixeerd op de doorstane stress, het geleden verlies en het doorgemaakte trauma. Hij kan daar misschien voor de rest van zijn leven de gevangene van blijven en de rol van slachtoffer blijven vervullen.
Stellingen
Therapie die zich beperkt tot begrip en ondersteuning (waaronder antidepressiva), bestendigt de depressie en legitimeert slachtofferschap. Alle goede bedoelingen ten spijt. Depressie is een keuze tussen vechten om het leven te herpakken of verdrinken in het moeras van het slachtofferschap.
Dr. John L. Zant
