zaterdag 23 januari 2021

The Hill We Climb - Amanda Gorman


Amanda Gorman, jeugddichter, las het onderstaande gedicht voor tijdens de inauguratie van president Joe Biden op 20 januari 2021:
 

"The Hill We Climb"

 

When day comes we ask ourselves,

 

where can we find light in this never-ending shade?

 

The loss we carry,

 

a sea we must wade

 

We've braved the belly of the beast

 

We've learned that quiet isn't always peace

 

And the norms and notions of what just is

 

Isn't always just-ice

 

And yet the dawn is ours

 

before we knew it

 

Somehow we do it

 

Somehow we've weathered and witnessed

 

a nation that isn't broken

 

but simply unfinished

 

We the successors of a country and a time

 

Where a skinny Black girl

 

descended from slaves

 

and raised by a single mother

 

can dream of becoming president

 

only to find herself reciting for one

 

And yes we are far from polished

far from pristine

 

but that doesn't mean we are

 

striving to form a union that is perfect

 

We are striving to forge a union with purpose

 

To compose a country committed to all cultures, colors, characters and

conditions of man

 

And so we lift our gazes not to what stands between us

 

but what stands before us

 

We close the divide because we know, to put our future first,

 

we must first put our differences aside

 

We lay down our arms

 

so we can reach out our arms

to one another

 

We seek harm to none and harmony for all

 

Let the globe, if nothing else, say this is true:

 

That even as we grieved, we grew

 

That even as we hurt, we hoped

 

That even as we tired, we tried

 

That we'll forever be tied together, victorious

 

Not because we will never again know defeat

 

but because we will never again sow division

 

Scripture tells us to envision

 

that everyone shall sit under their own vine and fig tree

 

And no one shall make them afraid

 

If we're to live up to our own time

 

Then victory won't lie in the blade

 

But in all the bridges we've made

 

That is the promise to glade

 

The hill we climb

 

If only we dare

 

It's because being American is more than a pride we inherit,

 

it's the past we step into

 

and how we repair it

 

We've seen a force that would shatter our nation rather than share it

 

Would destroy our country if it meant delaying democracy

 

And this effort very nearly succeeded

 

But while democracy can be periodically delayed

 

it can never be permanently defeated

 

In this truth

 

in this faith we trust

 

For while we have our eyes on the future

history has its eyes on us

 

This is the era of just redemption

 

We feared at its inception

 

We did not feel prepared to be the heirs

 

of such a terrifying hour

 

but within it we found the power

 

to author a new chapter

 

To offer hope and laughter to ourselves

 

So while once we asked,

 

how could we possibly prevail over

 

catastrophe?

 

Now we assert

 

How could catastrophe possibly prevail over us?

 

We will not march back to what was

 

but move to what shall be

 

A country that is bruised but whole,

 

benevolent but bold, fierce and free

 

We will not be turned around

 

or interrupted by intimidation

 

because we know our inaction and inertia

 

will be the inheritance of the next generation

 

Our blunders become their burdens

 

But one thing is certain:

 

If we merge mercy with might,

and might with right,

 

then love becomes our legacy

 

and change our children's birth right

 

So let us leave behind a country

 

better than the one we were left with

 

Every breath from my bronze-pounded chest,

 

we will raise this wounded world into a wondrous one

 

We will rise from the gold-limbed hills of the west,

 

we will rise from the windswept northeast

 

where our forefathers first realized revolution

 

We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states,

 

we will rise from the sunbaked south

 

We will rebuild, reconcile and recover

 

and every known nook of our nation and

 

every corner called our country,

 

our people diverse and beautiful will emerge,

battered and beautiful

 

When day comes we step out of the shade,

 

aflame and unafraid

 

The new dawn blooms as we free it

 

For there is always light,

 

if only we're brave enough to see it

 

If only we're brave enough to be it

“De hoge heuvel die ons wacht”

 

Als het dag wordt vragen we ons af

 

wanneer zien we ooit licht in deze eindeloze nacht?

 

Elk verlies dat we dragen,

 

is een zee waar we door moeten waden

 

We trotseerden de buik van het beest

 

We leerden dat rust niet altijd staat voor vrede

 

En dat begrip, de waarde

 

van wat gerechtig is

 

Niet altijd rechtlijnig is

 

En toch voor we het goed beseffen

 

behoort de dageraad ons toe

 

Uiteindelijk zouden we erin slagen

 

Uiteindelijk overleefden we en zagen

 

een volk dat niet werd gekraakt

 

maar gewoon onaf is gebleven

 

We komen uit een land en een tijd

 

Waarin een mager zwart meisje

 

een kind van slaven dat door een alleenstaande moeder werd grootgebracht

 

ervan mag dromen president te worden

 

en zie, nu zegt ze haar tekst op voor zo’n president

 

Inderdaad ja we zijn lang niet volmaakt

 

lang niet ongerept

 

maar dat betekent niet dat we

 

naar een perfecte eenheid streven

 

Wel willen we bewust eenheid smeden

 

Een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing

 

van elke mens respecteert

 

En dus richten we onze blik niet op wat ons scheidt

 

maar op wat vóór ons ligt

 

We dichten de kloof omdat de toekomst eerst komt

 

dus willen we eerst onze verschillen overwinnen

 

We leggen onze wapens neer

 

zodat we elkaar

 

kunnen omarmen

 

We wensen niemand kwaad toe, willen eendracht voor iedereen

 

Laat de hele wereld weten dat dit waar is:

 

Ook toen we verdriet hadden, bleven we groeien

 

Ook toen we pijn hadden, bleven we hopen

 

Ook toen we moe waren, bleven we volharden

 

Zegevierend blijven we voor altijd verbonden

 

Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen

 

Maar omdat we geen verdeeldheid meer zullen zaaien

 

De Bijbel leert ons dat iedereen

 

onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom moet zitten

 

Zodat niemand hem nog bang kan maken

 

Als we voldoen aan de eisen van onze tijd

 

Wordt de zege niet gebracht door het zwaard

 

Maar door alle bruggen die we hebben geslagen

 

Dan worden we naar de beloofde beemden gebracht

 

op de hoge heuvel die ons wacht

 

Een weinig moed kan volstaan

 

Want veel meer dan erfelijke trots kent de Amerikaan:

 

hij zet stappen in het verleden

 

om de geschiedenis daarna te helen

 

We overleefden een kracht die het volk trachtte te verdelen

 

en weigerde het met de wereld te delen

 

Die het land bedreigde en de democratie wou ondergraven

 

En daar bijna in was geslaagd

 

Maar al kun je de democratie tijdelijk ondergraven

 

nooit kun je haar voorgoed verslaan

 

Op die waarheid

 

op dat geloof vertrouwen we

 

Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten

 

richt de geschiedenis haar ogen op ons

 

De tijd van de gerechtige bevrijding is aangebroken

 

Toen hij begon waren we vol angst en vrees

 

We waren niet klaar de erfgenamen te zijn

 

van die schrikwekkende stonde

 

maar net daarin hebben we de kracht gevonden

 

om een nieuw hoofdstuk te schrijven

 

onszelf weer met een lach en hoop te verblijden

 

En waar we vroeger vroegen

 

Hoe kunnen we de ramp ooit overleven?

 

Zeggen we nu

 

Hoe zou de ramp ons kunnen overleven?

 

We keren niet terug naar wat was

 

maar lopen de toekomst tegemoet

 

Een land dat gekneusd is maar toch heel is gebleven

 

dat minzaam is maar moedig

 

vurig en vrij

 

We laten ons niet meer ompraten

 

en weigeren toe te geven aan intimidatie

 

want we weten dat de volgende generatie

 

de gevolgen moet dragen van onze apathie

 

Haar beproeving wordt door onze blunders voortgebracht

 

Maar één zaak staat vast:

 

Als we mededogen met macht vermengen

 

en macht met gerechtigheid

 

dan wordt liefde ons legaat

 

en ‘change’ het geboorterecht van onze kinderen

 

Laten we dus een beter land achterlaten

 

dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld

 

Met elke ademtocht uit mijn met brons beslagen borst:

 

we vormen deze gewonde wereld om tot een wonderland en

 

We rijzen op uit de gouden heuvels van het westen,

 

we rijzen op uit het windige waaierige noordoosten,

 

waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen

 

We rijzen op uit de met meren omzoomde steden van de Midwest

 

we rijzen op uit het zonovergoten zuiden

 

We bouwen weer op, verzoenen en helen

 

en op elke bekende plek in de natie en

 

in elke hoek van het land

 

staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit

 

ons veelgeplaagde prachtige volk

 

Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel

 

vurig en zonder vrees

 

De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden

 

Want het licht blijft altijd schijnen

 

Als je maar de moed hebt het te zien

 

Als je maar de moed hebt het te zijn

 
 

Geen opmerkingen: