De aanpak van deze uitdaging bestaat in feite uit twee noodzakelijke fasen:
De eerste fase wordt gekenmerkt door begrip en ondersteuning, waarbij de persoon erkenning krijgt voor de doorstane stress, het geleden verlies en het doorgemaakte trauma, en wordt aangemoedigd alle bijbehorende emoties toe te laten in het kader van verwerking. Een andere vorm van ondersteuning is die met medicatie (bijvoorbeeld antidepressiva), die vaak het nadeel hebben dat ze emoties afvlakken waardoor het rouwproces stagneert.
De tweede fase is erop gericht de persoon ertoe te bewegen ondanks de stress, het verlies en het trauma de draad van het leven weer op te pakken en te proberen iets van het leven te maken door nieuwe doelen en perspectieven te kiezen, en alle verantwoordelijkheden en taken die bij zijn levensrollen behoren, weer op te pakken.
Therapie en ondersteuning die zich beperkt tot begrip en ondersteuning (waaronder medicatie), bestendigt de neerslachtigheid en depressie en legitimeert het slachtofferschap. Alle goede bedoelingen ten spijt. Depressie en neerslachtigheid is een keuze tussen vechten om het leven te herpakken of verdrinken in het moeras van het slachtofferschap.
