The Hill We Climb - Amanda Gorman

Amanda Gorman, jeugddichter, las het onderstaande gedicht voor tijdens de inauguratie van president Joe Biden op 20 januari 2021:

 

"The Hill We Climb"   When day comes we ask ourselves,   where can we find light in this never-ending shade?   The loss we carry,   a sea we must wade   We've braved the belly of the beast   We've learned that quiet isn't always peace   And the norms and notions of what just is   Isn't always just-ice   And yet the dawn is ours   before we knew it   Somehow we do it   Somehow we've weathered and witnessed   a nation that isn't broken   but simply unfinished   We the successors of a country and a time   Where a skinny Black girl   descended from slaves   and raised by a single mother   can dream of becoming president   only to find herself reciting for one   And yes we are far from polished far from pristine   but that doesn't mean we are   striving to form a union that is perfect   We are striving to forge a union with purpose   To compose a country committed to all cultures, colors, characters and conditions of man   And so we lift our gazes not to what stands between us   but what stands before us   We close the divide because we know, to put our future first,   we must first put our differences aside   We lay down our arms   so we can reach out our arms to one another   We seek harm to none and harmony for all   Let the globe, if nothing else, say this is true:   That even as we grieved, we grew   That even as we hurt, we hoped   That even as we tired, we tried   That we'll forever be tied together, victorious   Not because we will never again know defeat   but because we will never again sow division   Scripture tells us to envision   that everyone shall sit under their own vine and fig tree   And no one shall make them afraid   If we're to live up to our own time   Then victory won't lie in the blade   But in all the bridges we've made   That is the promise to glade   The hill we climb   If only we dare   It's because being American is more than a pride we inherit,   it's the past we step into   and how we repair it   We've seen a force that would shatter our nation rather than share it   Would destroy our country if it meant delaying democracy   And this effort very nearly succeeded   But while democracy can be periodically delayed   it can never be permanently defeated   In this truth   in this faith we trust   For while we have our eyes on the future history has its eyes on us   This is the era of just redemption   We feared at its inception   We did not feel prepared to be the heirs   of such a terrifying hour   but within it we found the power   to author a new chapter   To offer hope and laughter to ourselves   So while once we asked,   how could we possibly prevail over   catastrophe?   Now we assert   How could catastrophe possibly prevail over us?   We will not march back to what was   but move to what shall be   A country that is bruised but whole,   benevolent but bold, fierce and free   We will not be turned around   or interrupted by intimidation   because we know our inaction and inertia   will be the inheritance of the next generation   Our blunders become their burdens   But one thing is certain:   If we merge mercy with might, and might with right,   then love becomes our legacy   and change our children's birth right   So let us leave behind a country   better than the one we were left with   Every breath from my bronze-pounded chest,   we will raise this wounded world into a wondrous one   We will rise from the gold-limbed hills of the west,   we will rise from the windswept northeast   where our forefathers first realized revolution   We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states,   we will rise from the sunbaked south   We will rebuild, reconcile and recover   and every known nook of our nation and   every corner called our country,   our people diverse and beautiful will emerge, battered and beautiful   When day comes we step out of the shade,   aflame and unafraid   The new dawn blooms as we free it   For there is always light,   if only we're brave enough to see it   If only we're brave enough to be it

“De hoge heuvel die ons wacht”   Als het dag wordt vragen we ons af   wanneer zien we ooit licht in deze eindeloze nacht?   Elk verlies dat we dragen,   is een zee waar we door moeten waden   We trotseerden de buik van het beest   We leerden dat rust niet altijd staat voor vrede   En dat begrip, de waarde   van wat gerechtig is   Niet altijd rechtlijnig is   En toch voor we het goed beseffen   behoort de dageraad ons toe   Uiteindelijk zouden we erin slagen   Uiteindelijk overleefden we en zagen   een volk dat niet werd gekraakt   maar gewoon onaf is gebleven   We komen uit een land en een tijd   Waarin een mager zwart meisje   een kind van slaven dat door een alleenstaande moeder werd grootgebracht   ervan mag dromen president te worden   en zie, nu zegt ze haar tekst op voor zo’n president   Inderdaad ja we zijn lang niet volmaakt   lang niet ongerept   maar dat betekent niet dat we   naar een perfecte eenheid streven   Wel willen we bewust eenheid smeden   Een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing   van elke mens respecteert   En dus richten we onze blik niet op wat ons scheidt   maar op wat vóór ons ligt   We dichten de kloof omdat de toekomst eerst komt   dus willen we eerst onze verschillen overwinnen   We leggen onze wapens neer   zodat we elkaar   kunnen omarmen   We wensen niemand kwaad toe, willen eendracht voor iedereen   Laat de hele wereld weten dat dit waar is:   Ook toen we verdriet hadden, bleven we groeien   Ook toen we pijn hadden, bleven we hopen   Ook toen we moe waren, bleven we volharden   Zegevierend blijven we voor altijd verbonden   Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen   Maar omdat we geen verdeeldheid meer zullen zaaien   De Bijbel leert ons dat iedereen   onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom moet zitten   Zodat niemand hem nog bang kan maken   Als we voldoen aan de eisen van onze tijd   Wordt de zege niet gebracht door het zwaard   Maar door alle bruggen die we hebben geslagen   Dan worden we naar de beloofde beemden gebracht   op de hoge heuvel die ons wacht   Een weinig moed kan volstaan   Want veel meer dan erfelijke trots kent de Amerikaan:   hij zet stappen in het verleden   om de geschiedenis daarna te helen   We overleefden een kracht die het volk trachtte te verdelen   en weigerde het met de wereld te delen   Die het land bedreigde en de democratie wou ondergraven   En daar bijna in was geslaagd   Maar al kun je de democratie tijdelijk ondergraven   nooit kun je haar voorgoed verslaan   Op die waarheid   op dat geloof vertrouwen we   Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten   richt de geschiedenis haar ogen op ons   De tijd van de gerechtige bevrijding is aangebroken   Toen hij begon waren we vol angst en vrees   We waren niet klaar de erfgenamen te zijn   van die schrikwekkende stonde   maar net daarin hebben we de kracht gevonden   om een nieuw hoofdstuk te schrijven   onszelf weer met een lach en hoop te verblijden   En waar we vroeger vroegen   Hoe kunnen we de ramp ooit overleven?   Zeggen we nu   Hoe zou de ramp ons kunnen overleven?   We keren niet terug naar wat was   maar lopen de toekomst tegemoet   Een land dat gekneusd is maar toch heel is gebleven   dat minzaam is maar moedig   vurig en vrij   We laten ons niet meer ompraten   en weigeren toe te geven aan intimidatie   want we weten dat de volgende generatie   de gevolgen moet dragen van onze apathie   Haar beproeving wordt door onze blunders voortgebracht   Maar één zaak staat vast:   Als we mededogen met macht vermengen   en macht met gerechtigheid   dan wordt liefde ons legaat   en ‘change’ het geboorterecht van onze kinderen   Laten we dus een beter land achterlaten   dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld   Met elke ademtocht uit mijn met brons beslagen borst:   we vormen deze gewonde wereld om tot een wonderland en   We rijzen op uit de gouden heuvels van het westen,   we rijzen op uit het windige waaierige noordoosten,   waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen   We rijzen op uit de met meren omzoomde steden van de Midwest   we rijzen op uit het zonovergoten zuiden   We bouwen weer op, verzoenen en helen   en op elke bekende plek in de natie en   in elke hoek van het land   staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit   ons veelgeplaagde prachtige volk   Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel   vurig en zonder vrees   De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden   Want het licht blijft altijd schijnen   Als je maar de moed hebt het te zien   Als je maar de moed hebt het te zijn